خطبه اول ـ پروردگار، انسان‌ها را برای رحمت آفریده است تا رشد پیدا کنند و به نقطه خدا گونگی برسند اما ازآنجاکه کمال انسان، کمال ارادی است و قهری نیست، اراده او در این کمال دخالت می‌کند و نتیجه نهایی می‌شود «عده‌ای را ما آمده دوزخ کرده‌ایم».

خطبه اول ـ مستی غفلت می‌آورد، یک عنصری که مست مقام است و به جریان رقابت قدرت افتاده دچار غفلت می‌شود، یادش می‌رود چه کسی هست و کجا هست؛ این فرد از خود و خدا غافل است.

خطبه اول ـ خیلی از ریزش‌های انقلاب خودمان را در دوره میان‌سالی افراد می‌بینیم؛ جوانی که شب عملیات با کمال ایمان جنگیده، در دوره میان‌سالی، در جریان‌ها و مفاسد اقتصادی دیده می‌شود که با آن آتش‌بار شب عملیات سازگار نیست.

خطبه اول ـ انسانی که مسیر زندگی و مبنای معیشت خود را بر ضد دستور خدا و برخلاف فرامین الهی انجام می‌دهد، با انسان الگویی قرآن در نقطه مقابل قرار می‌گیرد، این انسان، انسان ظالم است.

خطبه اول ـ رحمت رحمانیت، یک رحمت عامه است که همه موجودات را هم به‌عنوان یک پدیده از پدیده‌های آفرینش شامل می‌شود اما رحیمیت، به بندگان مخلص تعلق دارد که ناشی از حکمت خداوند است.

بنده از ۴۰ سال گذشته در سیاست و انقلاب فعال هستم، نه مدیرم، نه وکیل، نه قاضی و نه مقامی دارم، ما که به دنبال قدرت نیستیم چرا که به دنبال توسعه مملکت شرعی هستیم تا باطل به ما مسلط نشود؛ دعوای ما سر ایمان است، نه سیاست.

خالی کردن جبهه به دو شکل است. گاهی انسان به عقب فرار می کند اما گاهی به سوی دشمن می رود و تسلیم او می شود که این بدتر از فرار کردن است. خطری که امروز نظام و انقلاب ما را تهدید می کند همین مسأله است.

خطبه اول ـ آنجایی که جریان رفتاری انسان در کمال انسان یا در انحطاط او دخالت دارد، اراده و تصمیم‌گیری مال انسان است زیرا خدا بشر را موجودی آفریده که کمالش، «کمال ارادی» است.

خطبه اول ـ خدا «رَبّ» ماست یعنی خدا ما را مدیریت می‌کند، خداوند هم جسم، هم زندگانی و هم روح و جان ما را اداره می‌کند، این‌طور نیست که پروردگار کارگاهی را به نام طبیعت خلق و آن را رها کند.

خطبه اول ـ در هدایت انسان‌ها، الزام تکوینی وجود ندارد بلکه الزام تشریعی است یعنی واجبات الهی بر انسان واجب است، اگر انجام ندهد عقاب می‌شود، ترک محرمات الهی بر بشر واجب است، اگر ترک نکند، عقاب می‌شود اما مانعی در مسیر او قرار نمی‌گیرد.

خطبه اول ـ دنبال همه بالا و پایین رفتن‌های دنیا، همه قدرت‌ها و ثروت‌ها، یک گودال است، در آن گودال می‌خواهید چگونه باشید و چه کنید؟ اگر فکر انسان در بحبوحه قدرت باشد، از هیچ پولی لذت نمی‌برد.

خطبه اول ـ دنیاگرایی، لازمه‌اش آخرت گریزی است، یعنی دنیا و آخرت قابل‌جمع نیست نه به این معنا که اگر کسی دنیادار بود، آخرت ندارد؛ گاهی اوقات، انسان‌های با فضیلت ازنظر امکانات زندگی مادی در سطح بالایی قرار می‌گیرند اما دنیا را در استخدام آخرت خود درمی‌آورند