خطبه اول ـ زندگانی انسان یک زندگانی هدفمند است، اگر اجرای خواسته در مسیر هدف باشد، باید خواسته او اجرا شود اما اگر در مسیر هدف نیست، باید در برابر آن خواسته مقاومت و پیشگیری شود، این مقاومت در برابر اجرای خواسته، صبر است که پاداشش بهشت است.
خطبه اول ـ شما برحسب این‌که دارای بینش خدایی هستید در تدارک سال نو نباید خودبین باشید، آیا آن سور و ساتی که در زندگی شما موجب ایجاد مسرت شما می‌شود، در بساط خانواده‌های فقیر و قشر آسیب‌پذیر هم وجود دارد؟
خطبه اول ـ اینطور نیست که ذات مقدس پروردگار معصومین را طوری قرار داده که گناه از آنان سر نمی‌زند، آنان به‌طور قهری معصیت انجام نمی‌دهند بلکه کاملاً اختیاری و با شناخت گناه به‌سوی آن نمی‌روند.
خطبه اول ـ انسان باید در آن زندگی امنیت ایجاد کند و آن امنیت را احساس کند و ابرار که نمونه انسان الگویی قرآن است، در زندگی دنیا ایثارگری هدفمند انجام دادند.
خطبه اول نماز جمعه ـ ابرار چون خدا را دوست دارند از خدا می‌ترسند، نکند خدا ناراضی باشد، نکند خدا غضب کند و خوشش نیاید و در روز قیامت هم علت ترسش همین است چون در روز قیامت هرچه می‌بیند، مظهر غضب خداست.
خطبه اول نماز جمعه ـ کسی که آسیب‌های زندگی را رصد نمی‌کند و متهورانه به هر کاری دست می‌زند، این نشان بی‌عقلی، خام مغزی و بی درکی است، این کار بی‌پروایی است که در زندگی انسان مضموم است.
خطبه اول نماز جمعه ـ این‌که خداوند به پیامبر(ص) می‌گوید «بگو من جز محبت به عترتم چیزی نمی‌خواهم»، به خاطر این است که دین‌داری بر پایه این محبت و مودت استوار است.
خطبه اول نماز جمعه ـ مسؤولیت یک مسلمان هم در حوزه اقتصادی و معیشتی و هم در حوزه فکری و هدایتی است، این دو مطلب بزرگ در حقیقت خاصیت و ویژگی اصلی انسان الگویی قرآن است.
خطبه اول ـ نقطه اوج و کمال عبادت، زمانی است که کسانی به خاطر خود خدا، او را عبادت می‌کنند، خدا را دوست دارند، دل‌باخته و عاشق خدا هستند.
خطبه اول نماز جمعه ـ در برابر مسؤولیتی که انسان در برابر خلأ اقتصادی و رفاهی دیگران به‌عنوان یک انسان احساس می‌کند، مسؤولیت در برابر خلأ فکری و معنوی دیگران نیز به عهده اوست.
خطبه اول نماز جمعه ـ آیه شریفه دو تفسیر دارد، یک تفسیر که بر مبنای «عَلی حُبِّهِ» است که می‌گوید انگیزه محبت خدا بود اما تفسیر دوم در مقام تعمیق بیشتر بر اخلاص عمل اشاره دارد.
خطبه اول نماز جمعه ـ خوف ابرار از سرنوشت خودشان در صحرای محشر نیست، آنان شداید و عذاب‌ها را در محشر دیده‌اند، سرنوشت دوستان و دیگران را در این فضای اکبر می‌بینند و ضجه می‌زنند که سرنوشت دوستان ما چه خواهد شد.
