خطبه اول ـ این‌طور نیست که ذات مقدس پروردگار معصومین را طوری قرار داده که گناه از آنان سر نمی‌زند، آنان به‌طور قهری معصیت انجام نمی‌دهند بلکه کاملاً ‌اختیاری و با شناخت گناه به‌سوی آن نمی‌روند.

به گزارش Alamolhoda.com، آیت‌الله علم‌الهدی پیش از ظهر امروز در خطبه اول نماز جمعه این هفته 21 اسفندماه مشهد مقدس در حرم امام رضا(ع)، در ادامه تفسیر سوره مبارکه انسان در بیان انسان الگویی قرآن، بابیان این‌که کلام ما در خطبه اول درباره تبیین انسان الگویی قرآن در عرصه انسان زیستی است، گفت: به این آیه رسیدیم «فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً» که مقدمات تفسیر این آیه در هفته گذشته بحث شد و عرض شد که محور تفسیر در این آیه دو بخش است؛ بخش اول «فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ» و بخش دوم، «وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً» و سخن امروز درباره بخش اول است، «فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ».

ایشان ادامه داد: ذات مقدس پروردگار، ابرار را از شر روز محضر کاملاً مصون ساخته است، منظور از شر روز محشر همان‌طور که در آیه قبل بیان شد، عذاب خدا در روز محشر نیست چون ابرار، انسان‌های الگویی، امیرالمؤمنین، صدیقه اطهر و حسنین کاملاً معصوم هستند و عذاب خدا شامل حال آنان نمی‌شود، وحشت آنان در روز قیامت، وحشت از قهر، غضب و نارضایتی ذات مقدس پروردگار است.

تفاوت دفع و وقایت از بلا

آیت‌الله علم‌الهدی بابیان این‌که انسان الگویی قران از ارتکاب گناه مصون است، اظهار کرد: در این آیه خداوند بیان می‌کند که انسان‌های الگویی خدا از آن قهر و غضب خدا مصون و محفوظ هستند؛ زمانی جریانی متوجه یک انسان می‌شود، بلایی و مصیبتی به او وارد می‌شود و بعد آن بلا و مصیبت را از او دفع می‌کند، جلوی شمول آن بلا و مصیبت را می‌گیرد، این دفع است.

ایشان افزود: وقایت مصونیت سازی است، از همان اول این مصیبت به ابرار متوجه نمی‌شود، این‌گونه نیست که قهر و غضب خدا متوجه آنان بشود و خداوند در روز قیامت این قهر و غضب را از آنان برگرداند؛ این مصونیت سازی از کجا شروع می‌شود و عامل این مصونیت سازی چیست؟

معصومین به‌طور اختیاری نسبت به ارتکاب گناه مصون هستند

آیت‌الله علم‌الهدی با اشاره به این‌که آیه 11 سوره انسان بر عصمت معصومین دلالت دارد، عنوان کرد: این مصونیت سازی از دنیا شروع‌شده است، در آخرت و عرصه محشر نتیجه‌اش روشن می‌شود و آن مقام عصمت ابرار است، آیه‌ای که دلالت بر عصمت معصومین دلالت می‌کند، همین آیه است،این‌ها معصوم هستند؛ عصمت پیغمبر و ائمه(ع)، این‌طور نیست که ذات مقدس پروردگار آنان را طوری قرار داده که گناه از آنان سر نمی‌زند، آنان به‌طور قهری معصیت انجام نمی‌دهند، این درست نیست، ‌برخی خیال می‌کنند عصمت انبیاء و معصومین این است که آنان نمی‌توانند گناه انجام دهند.

ایشان خاطرنشان کرد: عصمت معصومین و انبیاء یک جریان ارادی خود آنان است، برای تصویر عصمت معصومین(ع) مثالی می‌زنم، شما حساب کنید جوی‌های آبی که در کنار خیابان وقتی نگاه می‌کنید به این جوی‌های آب که درواقع فاضلاب برخی خانه‌ها در آن جوی است، انواع و اقسام ویروس‌ها، میکروب‌ها، کثافات و لجن در آن شناور است؛ شما فرض کنید یک آدمی که از راه دور و کویر رسیده، اصلاً آب زلال ندیده، آبی که استفاده می‌کرده است، آب‌شور، تلخ و کثیف گودال‌های در کویر بوده؛ این آدم از کویر بیاید، شدیداً تشنه هم باشد وقتی به این آب می‌رسد با این‌که این آب لجن کامل است، ممکن است بر اثر شدت عطش و تشنگی از این آب بیاشامد اما یک آقای دکتر تحصیل‌کرده‌ای که وقتی به این آب نگاه می‌کند، انواع و اقسام امراض و بیماری‌ها را در این آب می‌بیند، آیا امکان دارد هرچه تشنه هم باشد از این آب بیاشامد و دست بزند؟

امام‌جمعه مشهد مقدس اضافه کرد: این آقای دکتر میکروب‌شناس نسبت به آشامیدن از این آب عصمت دارد، گناه در برابر معصوم چنین چیزی است، انسان‌های معمولی وقتی در کنار گناه قرار می‌گیرند، فوران شهوت، بحران غرایز، امیال مقام‌پرستی، لذت خواهی و نفسانی آنان را آلوده به گناه می‌کند چون از گناه آن تصویر جامع و کامل ندارند اما حجت خدا وقتی در برابر گناه قرار می‌گیرد، مثل آن پزشک فیزیولوژیست است که از تشنگی هم بمیرد، به آن آب لب نمی‌زند.

بیان جایگاه گناه در نگاه معصومان

ایشان به جایگاه گناه در نگاه معصومین اشاره و ابراز کرد: امام علی(ع) می‌فرمایند «اگر یک قطره شراب در میان یک دریاچه‌ای بریزد، آب دریاچه خشک شود، از کف آن گیاهی بروید، از آن گیاه گوسفندی تغذیه کند، این گوسفند در میان یک رمه هزار رأس گوسفند گم بشود، من از گوشت گوسفندان آن رمه نخواهم خورد»، یعنی گناه را علی این‌گونه می‌بیند، فساد شراب را مولا این‌گونه متوجه می‌شود لذا در برابر گناه، این‌گونه با اراده معصوم است.

آیت‌الله علم‌الهدی یادآور شد: این عمل، معصوم را به‌جایی می‌رساند که در دوست داشتن و بد آمدن هم عصمت دارند، پیامبر درباره صدیقه اطهر می‌فرمایند: «فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّی ‏فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی ...»، فاطمه بضعه من است، بضعه به معنای پاره تن نیست، از ماده بضاعت است، بضاعت به معنای سرمایه است، وقتی می‌گوید فاطمه بضعه منی، یعنی فاطمه جزئی از من است که سرمایه من است، قلب و کبد را بضعه می‌گویند چون جزئی از سرمایه بند انسان است لذا در مورد صدیقه اطهر می‌گویند «یک‌تکه از جگر پیغمبر».

خوش‌آیند و بد آیند حضرت زهرا(س) در خوش‌آیند و بد آیند خدا است

ایشان به بیان ادامه کلام پیامبر در شأن حضرت فاطمه پرداخت و گفت: هرکه او را دوست داشته باشد مرا دوست دارد، هرکه او را به غضب بیاورد مرا به غضب آورده، هرکه مرا به غضب آورد، خدا را به غضب درآورده یعنی بد آیند زهرا که غضب زهرا هست، عین بد آیند خداست. عصمت حضرت زهرا ازنظر ترک عمل و ترک گناه نیست بلکه ازنظر خوش‌آیند و بد آیند خدا است.

آیت‌الله علم‌الهدی با تأکید بر این‌که حضرت زهرا هیچ‌گاه برای خودش از کسی بدش نمی‌آید، ادامه داد: چرا بد آیند زهرا، بد آیند خداست؟ چون معصوم است، حضرت زهرا هیچ‌گاه برای خودش از کسی بدش نمی‌آید، اگر از کسی بدش آمد به خاطر خدا بدش می‌آید؛ راوی می‌گوید من وارد بقیع شدم، نزدیک غروب بود و کسی در بقیع حضور نداشت، دیدم در کنار قبر شهدا احد یک خانمی خیلی جان‌سوز ضجه می‌زند و ناله‌اش بلند است، ناله او مرا متوجه کرد، رفتن به‌طرف قبور شهدا احد ببینم این خانم چه کسی است، دیدم فاطمه دختر پیغمبر است؛ گفتم خدا به شما صبر دهد، پیغمبر را از دست دادید و حق دارید گریه کنید اما شما خانواده وحی و نبوتید، نباید در مصیبت این‌قدر بی‌تابی کنید.

ایشان افزود: حضرت فاطمه(س)  فرمود تو خیال کردی من برای پدرم گریه می‌کنم؟ من نه برای از دست دادن پدرم گریه می‌کنم، نه برای غصب فدک اشک می‌ریزم و نه برای مظلومیت شوهرم گریه می‌کنم، گریه من برای مردم است؛ به خدا قسم اگر مردم به امامت علی اتفاق می‌کردند و امامت علی را در کنار نبوت پدرم قبول می‌کردند، از این لحظه تا روز قیامت بین دو مسلمان اختلاف نمی‌افتاد اما از لحظه‌ای که امامت علی را پشت سر گذاشتند تا روزی که خدا بخواهد که منظور روز ظهور امام زمان است، مسلمانان جمع نخواهند شد.

آیت‌الله علم‌الهدی یادآور شد: اشک زهرا برای خداست، شما فکر می‌کنید زمانی که وسط کوچه سیلی به‌صورت فاطمه زدند، فاطمه گریه کرد؟ آنجا گریه نکرد، فقط سعی می‌کرد آقاپسر هفت‌ساله‌اش را جمع کند که دست جنایتکار سیلی به‌صورت مادرش زد، حتی وقتی فاطمه بین دود و آتش بود، فاطمه گریه نکرد، این‌که فریاد می‌زد یا ابتا یا رسول‌الله هم گریه نمی‌کرد تنها کسی که گریه می‌کرد یک آقاپسر هفت‌ساله بود، یک آقاپسر شش‌ساله، یک دخترخانم 5 ساله بود، مادر را بین دود و آتش می‌دیدند، بابا را با دست‌بسته می‌دیدند و مثل باران اشک می‌ریختند؛ آن دختر 5 ساله شد زینب 52 ساله، وارد گودی قتله‌گاه شد، بند بی‌سر و پاره‌پاره برادر را روی دست گرفت، یادش آمد از در و دیوار و دود و آتش که مادر برای اثبات حقانیتش پیامبر را صدا می‌زد، اینجا هم زینب برای اثبات حقانیتش صدا زد «یا جَدا یا رسول‌الله إنَّکَ الْحُسَیْنُ مُرَمَّلٌ بِالدِّمَاءِ مُقَطَّعُ الْأَعْضَاءِ...»، یا رسول‌الله، این بدن پاره‌پاره حسین توست.

ویدئو خطبه اول

دریافت
مدت زمان: 23 دقیقه 18 ثانیه