خطبه اول _ هروقت به فکر آلودگی کردارت بیفتی که من محب اهل بیت بودم، من بنده خدا بودم و هر وقت به فکر این بیفتی، شیطان می گوید هنوز فرصت داری، فرصت داری توبه کنی و برگردی، توبه را به صورت آرزو درمی آورد و به تأخیر بیندازد. توبه جدایی از خدا را به وصل تبدیل می کند، وقتی انسان از گناه برگشت، بنده جدا شده از خدا بوده که به وصل حق رسیده است

خطبه اول_ کسی که تقوا محر عملیات و رفتارش نیست، آزاد است در کارش، هر صدایی را بشنود، هر غذایی را بخورد و هر کلامی را بگوید، در هرجا قدم بگذارد، مراقبت ندارد، تقوا محور عملیات و رفتار او در زندگی نیست، این انسان اولیاء شیطان است؛ زمانی مسئله وسوسه، تلقین باطل و آؤایشگری گناه در برابر بینش دل است که این کار را شیطان با همه انجام می دهد، از وسوسه شیطان می شود نجات پیدا کرد، اما از استیلای شیطان راه نجات وجود ندارد و زمان و موقعیت استیلای شیطان زمانی است که حق و باطل با هم ممزوج می شود.

خطبه اول_ حب دنیا آفت خدا باوری و معاد باوری است و انسان های با حب دنیا ارزش در زندگی شان وارونه شده و ارزش های فکری و مغزی شان تامین منفعت مادی و شهوانیشان است و مدیریت سیاست و تدبیر برای افزایش قدرت و ثروت و شهوتش فعالیت می کند. انسانی که سیاسی بودنش اورا به جایی می رساند که در اولین وحله قدرت و ساست و وزارت به  دنبال عیاشی و اختلاص برود و این به جایی می رود که خدا باوری و معاد باوری اش زیر سوال میرود تا جایی که اینها را مسخره می کند

خطبه اول_ بیشتر مسائل، معنویات و توده گرایش‌ها و خواسته‌ها به دل و سینه نسبت داده شده؛ همانطور که در ساختار بدنی ما محور بدن قلب است و با فعالیت و کارکرد قلب بدن زنده است و دوام دارد دقیقا در مقام تشبیه روح به بدن نیز، کانون حیات و زندگی روح و جان انسان تعبیر به قلب می‌شود. در کانون جان و روح ما عمده حیات و زندگی روح ما به درک، علم، دانستن و اندیشه ورزی ما است و کانون درک و ابزار علم و دانستن و وسیله اندیشه و فکر است قلب نامیده می شود. در ادبیات قرآن و حدیث قلب و دل گفته می شود

خطبه اول ـ ما هستیم که شیطان را بر خودمان مسلط می‌کنیم به خاطر این‌که خدا را بر خودمان مسلط نکردیم، اگر خدا بر ما مسلط نشود، شیطان مالک ما می‌شود و تحت ملکیت شیطان قرار می‌گیرم.

خطبه اول ـ شیطان از طریق گرفتن لباس «تقوا» آدم را از بهشت بیرون کرد؛ تقوا یعنی نرم‌افزاری که در زندگانی من و شما برنامه‌ای را به ما می‌دهد که هرچه مطرود و ناخواسته خداست صورت نمی‌گیرد؛ این تقوا پوششی است که انسان را مظهر جمال و جلال حق قرار می‌دهد.