لازمه قرآن دانی یک رابطه نورانی است و آن نورانیت وابستگی به اهلبیت پیامبر(ص) است. اگر انسان به اهلبیت(ع) متصل باشد با یک نورانیت وارد این عرصه می شود.

به گزارش alamolhoda.com، آیت الله علم الهدی ظهر امروز در بیست و سومین جلسه از سلسله جلسات روزانه تفسیر قرآن کریم که با محوریت سوره مبارکه «حدید» در محل مهدیه مشهد برگزار شد، به بیان نکات تفسیری نهمین آیه از این سوره پرداخت.

مشروح سخنان آیت الله علم الهدی به شرح ذیل است:

ـ در تفسیر عبارت «آیات بینات» مفسران گفته اند منظور آیات قرآن است چرا که در ابتدای آیه فرموده «خداوند این آیات را بر بنده اش نازل می کند.» لازمه نازل شدن، وحی است که همان آیات مبارک قرآن است.

ـ بیّن بودن آیات قرآن ابعاد گوناگونی دارد که وجوه اعجاز این کتاب هستند. اولا قرآن نسبت به سلسله اکتشافاتی از طبیعت پیشگویی کرد که تا قرن ها بعد توسط بشر کشف نشد. جهت دیگر این بود که وقتی قرآن بر پیامبر(ص) نازل شد، اصولا سخنوری و فصاحت و بلاغت در میان جامعه عرب یک هنر برجسته به روز بود و تمام علم و دانش و حکمت اعراب در هنر سخنوری و ادبیات جمع شده بود و قرآن در این فضا تحدی کرد و فرمود «اگر جن و انس هم جمع شوند نمی توانند مانند این قرآن را بنویسند.»

ـ قرآن کریم معجزه ای همیشگی است. امروز روی کره زمین هیچ سخن و اثر ادبی از 1400 سال پیش وجود ندارد که وقتی امروز خوانده می شود، در دل ها و مغزها اثرگذاری تلاوت قرآن را ایجاد نماید و این مسأله در اختیار قرآن است و این امر نشان می دهد که آیات قرآن توسط بشر ساخته نشده است.

ـ بخش عمده اعجاز قرآن در حکمت و هدایت آن است که برای تمام انسان ها با هر نوع استعداد و در هر سطحی از سطوح قابل استفاده است.

ـ تفسیر قرآن اگر به معنای کشف الغناء و پرده برداری از مراد خدا باشد فقط از عهده معصوم(ع) بر می آید و مراد خداوند از آیات قرآن را جز معصوم هیچکس نمی داند. اگر کسی جز معصوم(ع)  بخواهد قرآن را تفسیر به رأی خود کند جایگاهش آتش است اما از آن جا که ظاهر قرآن حجت محسوب می شود، همه انسان ها می توانند نسبت به آن برداشت و استظهار داشته باشند اما این برداشت زمانی درست است که با مبانی اعتقادی ما، فرمایشات ائمه(ع) و سایر آیات قرآن تناقض نداشته باشد. اگر برداشتی از قرآن انجام دهیم که با روایات معصومان(ع) و سایر آیات قرآن نقض نشد، این برداشت نادرست است.

ـ در پایان این آیه از دو صفت «رئوف» و «رحیم» برای پروردگار یاد شده است. رحمت و رأفت در لغت مترادف یکدیگر و به معنای «مهربان» هستند و از همین رو برخی مفسران واژه رحیم را تأکیدی برای رئوف قلمداد کرده اند اما مرحوم طبرسی در تفسیر «مجمع البیان» می فرمایند رحمت و رأفت به یک معنا نیست. رأفت عبارت است از نعمت بر انسان زیان دیده اما رحیم به کسی می گویند که به انسان محتاج کمک می کند.

ـ بر حسب اختلاف معنایی که مرحوم طبرسی در مجمع البیان ذکر کرده، جامعه بشری قبل از هدایت انبیاء یک جامعه مضرور و زیان دیده است و بنابراین ارشاد بشریت از ظلمات و تاریکی هایی که آن ها را محاصره کرده به سوی نور، یک رأفت است. این که امام رضا(ع) به امام رئوف معروف هستند یعنی مهربانی ایشان به گونه ای است که همه کسانی که در زمینه های خاصی آسیب دیده اند، خدمت ایشان می رسند.

ـ مظهر رحمت پروردگار، وجود مقدس انبیاست که به وسیله آیات بینات افرادی را که می خواهند در مسیر خداگونگی بالا بروند یاری می کنند و از همین رو خداوند در ذیل این آیه می فرماید «إن الله بکم لرءوف رحیم.»

ـ لازمه قرآن دانی یک رابطه نورانی است و آن نورانیت وابستگی به اهلبیت پیامبر(ص) است. اگر انسان به اهلبیت(ع) متصل باشد با یک نورانیت وارد این عرصه می شود. وقتی به روایات ائمه(ع) مراجعه می کنیم می بینیم در سخنان کلیدی آن ها استناد به قرآن کریم دیده می شود. روش ائمه(ع) این بود که انسان ها را به دنبال قرآن می فرستادند.