مؤمنان به چند دسته تقسیم می شوند؛ گروهی از آن ها خیال می کنند که خدا و معاد وجود دارد؛ دسته دوم کسانی هستند که علم به وجود خدا دارند و وجود او را با دلیل اثبات می کنند؛ سومین دسته کسانی هستند که خدا را باور کرده اند و اسلام گروه سوم را مد نظر دارد چرا که با خیال و حتی علم، ضمانت اجرای عملی در نظام رفتاری انسان به وجود نخواهد آمد و مؤمن کامل کسی است که خدا و پیامبرش را باور کرده باشد.

به گزارش alamolhoda.com، آیت الله علم الهدی ظهر امروز در ادامه سلسله جلسات تفسیر قرآن کریم که در محل مهدیه مشهد برگزار شد، به بیان نکات تفسیری آیه هفتم از سوره مبارکه حدید پرداخت.

مشروح مهم ترین بخش های سخنان آیت الله علم الهدی در جلسه امروز به شرح ذیل است:

ـ ذات مقدس پروردگار در آیات ابتدایی سوره حدید صفات خویش را مطرح فرموده و حوزه معرفت شناسی ما نسبت به خداوند به خصوص در عرصه ربوبیت الهی را مشخص کرده است و باید دید نتیجه این شناختی که ما با مطالعه این آیات به دست آوردیم، چیست؟

ـ معمولا شناخت انسان از مسائل در زندگی بر دو قسم است؛ یکی شناخت هایی که در عرصه زندگی انسان تأثیری ندارد و علیرغم این که انسان نسبت به آن ها علم پیدا می کند، در جریان رفتاری او اثر نمی گذارد؛ مانند بسیاری از اطلاعاتی که نسبت به زمین، دریا و حشرات پیدا می کنیم که بخشی از آن بر زندگانی اجتماعی ما تأثیرگذار است و بخش مهمی از آن تأثیرذار نیست.

ـ به فرموده امیرمؤمنان(ع) سه علم وجود دارد که از تمام دانستنی های ما بیش از هر علم دیگری بر زندگی انسان اثر دارد؛ اولا این که انسان بداند مبدأ وجودی اش کجاست؛ ثانیا از امکانات موجود خود با خبر باشد؛ ثالثا بداند عاقبتش چگونه وضعیتی است؟

ـ مبدأ پیدایش ما یک قدرت حکیم، عاقل، با اراده و با هدف است که علاوه بر ایجاد انسان او را مدیریت نیز می کند. کسی که به وجود این مبدأ اعتقاد داشته باشد، این مسأله در رفتار او تأثیرگذار خواهد بود. از طرف دیگر اگر انسان نداند چه امکاناتی در اختیار دارد، هیچ آرزو و آرمانی برای او قابل هدف گذاری نیست.

ـ بر حسب نقشی که معرفت شناسی خدا در آیات ابتدایی سوره حدید به ما آموخته است، باید وظیفه خود را تشخیص دهیم. از آیه هفتم سوره مبارکه به بعد، خداوند به این سؤال پاسخ می دهد و در ابتدا می فرماید «آمنوا بالله و رسوله.» این دستور خداوند مبنی بر ایمان آوردن به خدا و پروردگار در حالی است که مخاطب قرآن مؤمنان هستند. پس باید ببینیم علت این که خداوند خطاب به مؤمنان می فرماید «ایمان بیاورید»، چیست.

ـ عموم مسلمانان خدا و پیامبر(ص) را قبول دارند و یک زندگی دینی دارند و به واجبال الهی عمل می کنند اما همین مؤمنان به چند دسته تقسیم می شوند؛ گروهی از آن ها خیال می کنند که خدا و معاد وجود دارد؛ دسته دوم کسانی هستند که علم به وجود خدا دارند و وجود او را با دلیل اثبات می کنند؛ سومین دسته کسانی هستند که خدا را باور کرده اند و اسلام گروه سوم را مد نظر دارد چرا که با خیال و حتی علم، ضمانت اجرای عملی در نظام رفتاری انسان به وجود نخواهد آمد و مؤمن کامل کسی است که خدا و پیامبرش را باور کرده باشد.

ـ اولین اثری که باور کردن خدا و رسولش در نظام رفتاری و زندگی انسان دارد، این است که انسان انفاق کند. معمولا وقتی سخن از انفاق می شود، انفاق مالی به ذهن متبادر می شود در حالی که انفاق فقط منحصر در این مسأله نیست و انسان می تواند از تمام امکانات خود انفاق کند. فردی علم دارد، فرد دیگری قدرت دارد و فرد دیگری از ثروت برخوردار است و اگر انسان این امکانات را در استخدام دیگران در آورد، به معنای انفاق خواهد بود.

ـ امام باقر(ع) فرمودند «کسی که بخل بورزد و پولش را در راه خدا خرج نکند، شرایطی پیدا می کند که عین همان پول و یا بیشترش را در موردی که خدا غضب ناک است خرج خواهد کرد.» پس پول هم می تواند برای انسان اجر اخروی به وجود آورد و هم می تواند باعث معصیت انسان شود.

ـ در شب قدر ممکن است خداوند انسان را ببخشد و از حق خود بگذرد اما انسان حق الناس هایی بر گردن دارد که همه آن ها باید مورد بررسی انسان قرار گیرد. در روز قیامت انسان نیاز به پولی خواهد داشت که بتواند حق الناس خود را پرداخت کند؛ در حالی که انسان در آن شرایط دستش به جایی نمی رسد. در این شرایط پولی که انسان در راه خدا انفاق کرده است به داد او خواهد رسید.