معاد جسمانی یعنی خود همین بدن زنده می شود
زمانی که قیامت اتفاق می افتد ، طبق آیات قرآن زمین مانند ماسه ی بادی ذره ذره می شود، برحسب جذبه ی روح انسان ذرات انسان حتی اگر در موجودات دیگر هم باشد چون دارای خاصیتی هستند که نشانی دارند و علامت دار هستند در هر فرد یکدیگر را جذب می کنند و همان بدن تشکیل داده و روح در آن حلول می کند و این بدان معنی است که همین بدن از زمین بیرون آمده و روح بدان تعلق می گیرد و بدن دیگری خلق نمی شود.
ادامه تفسیر سوره ی زلزال. مهدیه مشهد

آیت الله علم الهدی در ادامه تفسیر سوره ی زلزله بیان داشتند: در ادامه ی تفسیر این سوره رسیدیم به آیه ی دوم "و اخرجت الارض اثقالها".  این سوره از سوره هایی است که ذات الهی در مورد معاد آنها را نازل کرده اند مانند سوره ی واقعه، عمدتا این سوره ها در مورد صحرای محشر و روز قیامت است. موضوع اصلی در این سوره ها معاد است اما نتیجه گیری های آن در زمینه ی زندگی انسان، تقوا و عبودیت خداست.

ایشان با اشاره به این سوره افزودند: در این سوره نقطه ی شروع انقراض زندگانی و حیات و زیست در کره ی خاکی در جریان قیامت تبیین شده تا به نتیجه گیری اخلاقی این سوره منتهی می شود. اما ذات مقدس الهی در مقام بیان دومین خصوصیت بعد از زلزله ی زمین " و اخرجت الارض اثقالها" را می آورد یعنی زمین اثقال خود را بیرون می ریزد،  در اینجا نکته وجود دارد و اینکه اخراج اثقال در این آیه به زمین نسبت داده می شود همانند آیه ی اول که زلزله به زمین نسبت داده شده، خداوند خیلی از برنامه هایی که در عرصه ی آفرینش رخ می دهد به خود نسبت می دهد برای مثال "ما آسمان ها و زمین را خلق کردیم" چون علل و اسباب همه منتهی به خدا و با مدیریت خداوند است اما در قیامت زمین دچار زلزله شده و زمین است که اثقالش را بیرون می ریزد.

آیت الله علم الهدی در تبیین علت این نسبت دادن ها به زمین بیان کردند: خداوند در این سوره در مقام بیان واقعیت جریان معاد و قیامت است که این جریان ، جریانی طبیعی و آفرینش خود زمین و ساختار کره ی خاکی و موجودات داخل آن است. خداوند این زمین را خلق کرده و خواص را به آن داده اما جریان طبیعی این است که این کره، منظومه و موجودات آن نقطه ی پایان دارند که نشانگر این است که هیچ کدام ابدی نیستند. از آن روزی که این زندگی به پایان برسد و ساختار به هم بخورد ساختار جدیدی درست می شود و حیات ثابت در عرصه ی ابدیت آغاز می شود.

ایشان خطاب به حاضرین تاکید کردند: در ترجمه ی این آیه می گوییم روزی که زمین اثقال خود را به بیرون می ریزد اما کل بحث ما در مور همین اثقال است، اثقال جمع ثقل است یا ثقل به معنی سنگینی و یا ثقل به معنی اشیاء گرانبها و قیمتی. 3 یا 4 تفسیر در مورد اثقال در این آیه وجود دارد، اول اینکه گنجینه ها و دفینه ها و معادن زمین است که این را برخی مفسرین دو قول می دانند، اما سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که چرا در قیامت اینها بیرون ریخته می شود؟

آیت الله سید احمد علم الهدی در پاسخ این سوال افزودند: دو علت برای این امر وجود دارد، اول اینکه دنیا پرستان با دیدن این جواهرات حسرت می خورند چون بسیاری از مظالم را برای رسیدن به این ها انجام دادند و دوم مومنین که از دیدن آنها لذت می برند چون دلداده آنها نشده و بندگی خدا را بخاطرشان از دست نداده اند. این تفسیر با جریان محشر و قیامت قابل تطبیق نیست چون طبق آیات با زلزله ی قیامت همه ی زمین ذره ذره بمانند ماسه ی بادی می شود  و دیگر گنجینه ای از آن نمی ماند.

 ایشان در ادامه ی تفسیر ثقال تاکید کردند: تفسیر دوم ثقال به معنی اسرار است و زمانی را می گوید که زمین اسرارش را بیرون بریزد وخبرهای خود را نقل کند که این تفسیر هم مورد نظر ما نیست. اما تفسیر سوم که مورد تایید احادیث و روایات است و مورد نظر ما اثقال را اموات و انسان هایی دانسته که در زمین هستند، زمین بدن های انسان ها را بیرون می ریزد. انسان بالاترین موجود در عرصه ی زندگی خاکی است و هیچ موجودی قدرت آباد سازی بمانند انسان را ندارد لذا  اشیاء گرانبهای زمین همین انسانهای مدفون در آن است.
آیت الله علم الهدی در پایان افزودند: در مقام تفسیر این آیات تصویری انتزاعی برای انسان ایجاد می شود که بر اساس برداشت انسان است اما در اصل این تصویر تصویری انتزاعی نیست بلکه تصویری است که ذات مقدس الهی آن را در قرآن بیان می کند.