خطبه اول ـ دنیاگرایی، لازمه‌اش آخرت گریزی است، یعنی دنیا و آخرت قابل‌جمع نیست نه به این معنا که اگر کسی دنیادار بود، آخرت ندارد؛ گاهی اوقات، انسان‌های با فضیلت ازنظر امکانات زندگی مادی در سطح بالایی قرار می‌گیرند اما دنیا را در استخدام آخرت خود درمی‌آورند