فرائد الاصول

استصحاب

ادامه اینکه استصحاب در امور عدمی است یا وجودی؟

گفته شد که نظر مرحوم شریف العلما این بود که استصحاب امر عدمی است امّا مرحوم شیخ این نظریه را مردود میداند و در اینجا استدلال اصولیون بر اثبات حجیّت استصحاب به سبب بی نیاز بودن شیء موجود در بقاء از علت و یا مؤثر در اختصاص استصحاب به امر وجودی ظهور دارد زیرا عدم گفته میشود از اساس نیازمند علت نیست و اینکه بقائش محتاج به علت است یا علت محدثه کفایت میکند، در صورتی که این استدلال آنان فقط در عدم ازلی تام وکامل است وامّا عدم پس از وجودنیازمند علّت است .

این استدلال معارض است با 1- برخی از ادله آنها اختصاص به امور عدمی دارد مانند آنکه استصحاب اگر حجت باشد باید بینه منکر ترجیح یابد زیرا این بینه با اصالت عدم تأیید می شود و خلاصه اگر اختصاص برخی اذله به وجودیات دلیل بر خروج عدمیات باشد باید اختصاص برخی ادله دیگر به عدمیت دلیل بر خروج وجودیات از محل نزاع باشد

2- افزون بر این آن استدلال معارض است با اینکه اقتضا می کند که نزاع مختص به شک در مقتضی باشد مانند شک در بقای نجاست آب پس از زوال تغیّرش به خودی خود، نه به شک در رافع مانند شک در بقای طهارت. زیرا در موارد شک در رافع بحث در اینکه بقیه محتاج به علت است یا خیر، بی معنی است. زیرا وجود مؤثر دربقاء مقطوع فیه است چون   وضو در طهارت اثری می گذارد تا وقتی که رافع عارض نشود