نباید فراموش کرد که لازمه باز شدن راه کربلا مجاهدت کسی است که در سنگر فاقد هرگونه وسیله سرمایشی در گرمای 50 درجه کویر عراق و شام به سیدالشهدا(ع) سلام می دهد. این نوع دلدادگی قابل مقایسه نیست و معمولا عبودیت پروردگار در حوزه جهاد، عبودیت سختی است.

به گزارش alamolhoda.com، آیت الله علم الهدی ظهر امروز در چهارمین جلسه از سلسله جلسات تفسیر روزانه قرآن کریم که همزمان با ایام ماه مبارک رمضان در مهدیه مشهد برگزار می شود، به بیان نکات تفسیری نخستین آیه از سوره مبارکه «حدید» پرداخت.

مشروح مهم ترین سخنان آیت الله علم الهدی به شرح ذیل است:

ـ ذکر «سبحان الله» چون وجود خدا را تنزیه از هر عیبی می کند، مقدم بر بیان خصوصیات خداوند است؛ از همین رو تسبیح بر حمد مقدم است.

ـ در خود واژه «سبحان الله» عنصر جهاد و مبارزه وجود دارد و در حمد، عنصر عبادت. ما در عرصه دلدادگی به خدا دو حالت داریم؛ یکی این که با خدا خلوت و مناجات کنیم و اظهار دلدادگی به او کنیم و دیگری این که با دشمنان خدا بجنگیم و مجاهده کنیم و معمولا عبادتی که در آن نماز و دلدادگی دارد، بیشتر طالب دارد چرا که دردسری ندارد و انسان می تواند در منزلش زیر باد کولر بنشیند و عبادت کند. البته این عبادت هم فضیلت دارد.

ـ زیارت سیدالشهدا(ع) هم لذت دارد، هم فضیلت دارد و هم سفر و تفریح است و در جریان آن می توان در بهترین هتل ها و همراه با بهترین غذاها می توان روزهای را گذراند؛ اما نباید فراموش کرد که لازمه باز شدن راه کربلا مجاهدت کسی است که در سنگر فاقد هرگونه وسیله سرمایشی در گرمای 50 درجه کویر عراق و شام به سیدالشهدا(ع) سلام می دهد. این دو نوع دلدادگی قابل مقایسه نیست و معمولا عبودیت پروردگار در حوزه جهاد، عبودیت سختی است.

ـ وقتی انسان می خواهد خداوند را تنزیه و تسبیح کند و بگوید چه صفاتی متعلق به خدا نیست، دنباله این رفتار، جهاد است چرا که دفاع از پروردگار احتیاج به مبارزه و جهاد دارد اما در ذکر «الحمدلله» منحصرا عنصر عبادت وجود دارد. از همین رو ذکر «سبحان الله» بر «الحمدلله» مقدم شده است.

ـ عظمت اذکار در اثرگذاری اش بر انسان است و وقتی انسان خدا را تسبیح می کند، شدیدا بر او اثر می گذارد. امام صادق(ع) فرمودند «ابلیس می گوید 5 چیز است که حیله من در آن ها کارساز نیست و بر صاحبان این خصوصیات تسلطی ندارم؛ یکی از آن ها کسی است که خودش را در تمام امور زندگی با نیت صادقانه به خدا واگذارد و به غیر خدا امید نداشته باشد؛ دوم، کسی که در روز و شب سبحان الله را بر زبان دارد؛ سوم، کسی که برای برادر مؤمن خود چیزی را بخواهد که برای خودش می خواهد؛ چهارم، کسی که در برابر مصیبتی که بر او نازل می شود، جزع نمی کند؛ پنجم، کسی که به آن چه خدا قسمتش می کند، به همان راضی است.

ـ ما معمولا در اموری خود را به خدا می سپاریم که دیگر از نظر دنیوی امکان اصلاح آن کار وجود ندارد و به حالت اضطرار رسیده ایم؛ در غیر این صورت به ثروت و قدرت خودمان اعتماد داریم. کسی که خود را به خدا واگذار می کند نسبت به هیچ چیزی در زندگی اش نگرانی ندارد و به جریان ها و ابزار ضدخدایی متوسل نمی شود و ضمنا نتیجه کار هر چیزی شود، راضی است.

ـ شیطان وقتی می خواهد بر شخصی مسلط شود ابتدا جایگاه خدا را در بینش او تنزل می دهد و کسی که در مقام تنزیه خداست، شیطان به هر شکلی بخواهد در دل او نسبت به خدا خدشه ایجاد کند، موفق نمی شود. از همین رو گفته می شود وقتی افکاری در ذهن شما نسبت به خدا به وجود می آید، ذکر مؤثر در هدایت انسان، «سبحان الله» است.

ـ خداوند در قرآن می فرماید «ای پیامبر به مردم بگو هیچ مصیبتی با انسان مواجه نمی شود مگر آن چیزی که خدا برای ما مقدر کرده باشد؛ بنابراین تمام مسائلی که در سرنوشت ما رخ می دهد، خدا اراده کرده است و انسان نباید نسبت به آن دست و پای خود را گم کند.

ـ هر کدام از آحاد جامعه در قشر خاصی قرار دارند و انسان باید به آن چه خداوند برای او مقدر کرده راضی باشد چرا که چنین شخصی طمع نمی کند که برای کسب مال بیشتر به هر کاری دست بزند.

ـ جایگاه خدا در دیدگاه کسی که «سبحان الله» بر زبان دارد، تنزل پیدا نمی کند.

ـ چرا خداوند سوره حدید را مانند سایر مسبحات، با تسبیح خود آغاز کرده است؟ چون مطالب این سوره درباره انفاق است و آیه معروف «من ذالذی یقرض الله قرضا حسنا» در این سوره مطرح شده و از همین رو ممکن است افراد این گونه بپندارند که «خزانه خدا خالی شده و دیگر نمی تواند روزی افراد را برساند لذا از انسان ها کمک طلبیده است.» البته گاهی ممکن است چنین افکاری را به مزاح و متلک مطرح کنند اما گاهی واقعا به آن معتقد هستند و در نتیجه خداوند این سوره را با تسبیح خود شروع کرده و فرموده خدا منزه است از این که برای رساندن رزق مردم از بندگانش کمک بگیرد.

ـ گاهی چنین عقایدی در قشر ثروتمند وجود دارد و آن را به زبان هم می آورند که «چرا خداوند خودش به نیازمندان کمک نکرده است؟» نتیجه چنینی دیدگاهی اعتقاد به احتیاج پروردگار است و در نتیجه خدای متعال سوره حدید را با تسبیح خود آغاز کرده است.

ـ برخی از ثروتمندان می گویند « آیا ما به کسی اطعام کنیم که اگر خدا می خواست، می توانست به او اطعام کند اما خدا او را رد کرده است؟» این ها پندارهای غلط کسانی است که خود را متمکن می بینند.

ـ بشر طبیعتش این است که در هر عرصه ای به تمکن برسد نسبت به پروردگار طغیان می کند؛ شخصی با علم خود؛ شخص دیگری با ثروت خود و شخصی با قدرت خود طغیان می کند. کسانی که ریزش می کنند و در برابر دین می ایستند، کسانی هستند که در خداباوری به اشکال می خورند. خداباوری انسان باید به گونه ای باشد که با یک حادثه خدا از منظر انسان کنار نرود و مرتکب گناه نشود. اگر خداباوری انسان کامل نشود، سقوط می کند.

ـ تاریخ اولیاء خدا علاوه بر این که تجلی عظمت شخصیت معصوم(ع) است، نکات عبرت انگیزی دارد. در جریان روز عاشورا، انسان های مردد و نگرانی وجود داشتند که چون منفعت دنیوی خود را در حمایت از سیدالشهدا در خطر دیدند، ریزش کردند و در حالی که جزو اصحاب امیرمؤمنان(ع) بودند، سقوط کردند و چنین افرادی دیگر نتوانستند خود را نجات دهند. از همین رو نقل نشده که کسی در جمع دشمنان سیدالشهدا بوده باشد و پس از پایان یافتن جریان کربلا و شهادت سیدالشهدا، توفیق توبه پیدا کند و در باقی عمرش در راه خدا باشد.