شاه کلید همه ی انحرافات این است که انسان خدا را نبیند و خود را ببیند

انسان با این سرمایه که کرامت و فضیلت و روح دمیده شده از خدا بود راه افتاد اما با این نفسانیات ، انسان را کنود و کفور و جهول و... کرد. جنس انسان از این تعاریف است، انسان در مقابل خدا ناسپاس است. اصل کفران یک چیز است و باقی لوازم است. چشمه ی همه ی ناسپاسی ها این است که خدا را نبیند و خود را ببیند. یا صریحا می گوید خدا نیست که کافر است و یا در عمل خدا را نمی بیند.

ادامه تفسیر سوره ی"عادیات".مهدیه مشهد

آیت الله سید احمد علم الهدی در ادامه ی تفسیر سوره ی "والعادیات" بیان کردند: در تفسیر این سوره رسیدیم به آیه ی ششم" ان الانسان لربه لکنود"، ذات مقدس الهی در این سوره سه قسم  به سه چیز بیان میکند. به اسب ها را، نعل های اسب ها و مجاهدین که با این اسبها بودند قسم خوردند. اما سه چیز که بر آنها قسم خورده اول انسان در مقابل خدا کفران می کند، دوم اینکه انسان خودش شاهد این ناسپاسی است و سوم انسان مالدوست است که خدا برای این سه چیز به آن سه چیز قسم می خورد.

ایشان با اشاره به این سوره افزودند: اولین چیزی که خدا بر آن قسم میخورد این است که انسان در مقابل خدا ناسپاسی می کند. خداوند در این آیه خاصیت ذاتی انسان را"کنود" میداند که یک معنی "کنود" منع کردن خوبی و حق است. یا کنود کسی است که آنچه دارد برای خود نگه می دارد و نمی گذارد مورد بهره برداری دیگران قرار بدهد که بخیل را می گویند.
آیت الله علم الهدی در تبیین "کنود" در قرآن بیان کردند: اهل سنت هم با نقل روایتی از پیامبر(ص) کنود راکسی دانستند که مهمانش را پذیرایی نمی کند و موقع غذا خوردن تنها غذا می خورد و برده ی خود را کتک می زند. که این روایت در کتب شیعه نیامده است.عرب ها زمینی که در آن چیزی نمی روید به آن زمین کنود می گویند و یا به انسان هایی خیلی مشهور هم کنود می گویند.

ایشان در تببین تعریف انسان در قرآن افزودند: در قرآن انسان دو شکل تعریف شده، جایی از انسان خوب تعریف می کند و گاهی هم آنرا در پست ترین ذلت ها تعریف می کند. یکی از این تعاریف "کنود" است.چگونه ممکن است انسانی که خدا آنرا با "کرمنا" احسن تقویم" ویا نفخت من روحی" یاد کرده بعد " کنود" و "جزوء" کفور" و "جهول" و...آنرا یاد کند؟ آیا خداند که انسان را با این ویژگی های خوب خلق کرده بعد آنچه از کار در آمده "کنود" "کفور" و "جهول" و... شده شکست خورده است؟
آیت الله علم الهدی  در ادامه تاکید کردند: نکته این است که خدا انسان را با این ویژگیهای خوب خلق کردندو اینها مربوط به خداست که کرامت و فضیلت و... است اما آنچه مربوط به انسان است همین ویژگی های بد است. انسان آفریده شده موجودی دارای اراده بود که این اراده کنار کرامت و فضیلت و روح دمیده شده از خدا بود. انسان با این سرمایه ها قدرت حرکت تا خداگونگی را داشت.

ایشان در ادامه افزودند: انسان با این سرمایه راه افتاد اما با این نفسانیات انسان انسان را کنود و کفور و جهول و... کرد. جنس انسان از این تعاریف است، انسان در مقابل خدا ناسپاس است. اصل کفران خدا یک چیز است و باقی لوازم است. چشمه ی همه ی ناسپاسی ها این است که خدا را نبیند و خود را ببیند. یا صریحا می گوید خدا نیست که کافر است و یا در عمل خدا را نمی بیند.
آیت الله علم الهدی  با اشاره انحرافات انسانی بیان کردند: انسان در زندگی خود اگر همه چیز خود را از خود بداند این نقطه ی انحراف است و محور کفور شدن انسان. شاه کلید همه ی انحرافات در تمام زمینه ها این است که داشته ها یمان را خودمان ببینیم و نه خداوند متعال.

آیت الله علم الهدی در بیان علت آمدن این آیه افزودند: علت آوردن این آیه این است که خداوند می خواهد رفتار مجاهدین را بعد از آیه های اول که مربوط به مجاهدین بود تعریف کند. چون این افراد بعد از رسیدن به غنایم در سه فتح "خیبر و یمن و ذات السلاسل" که هر سه فتح با علی(ع) بود و غنایم بسیاری به مسلمین رسید اما بعد ناسپاسی کردند و در مقابل امیرالمومنین(ع) هم قسم شدند.