جلسه ی بیست و سوم درس حوزه ، فرائد الاصول ، باب شکیات

(نظر مرحوم شیخ)دو وسته هستند مکه می توانند اصالة البرائه را با استصحاب حال صغر و جنون ثابت کنند :
دسته اول : کسانی که حجیت استصحاب را از باب ظن حجت بدانند مثل مرحوم میرزای قمی
دسته دوم: کسانی که حجیت استصحاب را از باب تعبد بدانند و اصل مثبت قائل باشند
اشکال: در صورتی که قائل به حجیت استصحاب از باب تعبد باشیم مانند اینکه یقین دارید وضو دارید شما موضوع طهارت هستید پس موضوع فرق نمی کند اما مانع از عمل برای کبیر است و این برای صغیر قابل اجرا نیست .
مرحوم شیخ می فرماید: ذات موضوع عوض نشده ، حال موضوع فرق کرده ، پس موضوع استصحاب فرق نکرده و قابل اجرا است.
 وجوه غیر ناهضه: وجوهی که قابل طرح نیست مانند کسانی که می گویند لیس فی الدین حرج( هرچه موجب حرج باشد منتفی است و احتیاط هم چون موجب حرج است قابل طرح نیست .
مرحوم شیخ: این موضوع قابل طرح است زیرا حرج در جایی صدق می کند که موارد احتیاط زیاد باشد امام اینجا موارد احتیاط خیلی مختصر و کم است و اینجا عسر و حرج پیش نمی آید.
 انسانها بر 4 دسته اند: 
1.  اخباریها : که به هر خبری عمل می کنند و موارد احتیاط را واجب می دانند و خیلی کم می دانند .
2. اصولیها و مجتهدین: فقط مورد فقد نص را برائت می گویند مثل شبهه تحریمیه
3. کسانی که معتقند باب علم مفتوح است.(موارد ظن خاص نسبت به احکام کم است)
4. کسانی مانند میرزای قمی که می گویند ظن خاص برای ما خیلی کم است و احتیاط هم موجب عسر و حرج می شود لذا معتقد به حجیت ظن مطلق هستند.