جلسه پنجم درس حوزه ، فوائد الاصول ، باب شکیات

دلیل دوم: "وما کنا معذبین حتی نبعث رسولا"

در شبهه ی تحریمیه چون عدم بیان عذاب است لذا معذب نمی شود.

اشکال: به قرینه ی "کنا" فعل ماضی و آیه ی بعدی معلوم میشود عذاب در مورد زمان گذشته و عذاب دنیوی است.

جناب فاضل تونی در شبهه ی تحریمیه اصل برائه است.

اشاعره: در احکام شرعی حسن و قبح عقلی وجود ندارد و به این آیه استدلال کرده اند

فاضل: این آیه دلالت بر رفع قائده ی ملازمه ندارد

صاحب فعول: استحقاق عذاب و فعلیت عذاب داریم.

اگر اجماع وجود داشته باشد دفع صاحب فعول معنایی ندارد

روایه:تثلیث حرام بین،، حلال بین، شبهات بین ذلک که ارتکاب شبه عذابش با فعل است و آیه فعلیت عذاب را نفی می کند . اگر فرض شود در باب ملازمه اجماعی برای اینکه اگر فعلیت منتفی شود اتحاق هم منتفی می شود.

انصاف آیه دلالت ندارد از امت های گذشته است

آیه ی سوم: خداوند قومی را گمراه نمی کند بعد از اینکه آنها هدایت کند